Wymowa

Pewne cechy rosyjskiej wymowy nie są uwzględnione w transkrypcji.

* О przed akcentem wymawia się jak /a/, a po akcencie о i а wymawia się jak /ə/ (szwa, zobacz akanie), np. вода́ (woda) – /wa|da/, коро́ва (korowa) – /ka|rowə, пу́сто (pusto) – /|pustə/.

* Nieakcentowane е i я (oraz а po ч, щ) wymawia się pośrednio między /e/ i /i/ (/ɪ/), np. весна́ (wiesna) – /wi|sna/, пятно́ (piatno) – /pi|tno/, часы́ (czasy) – /czisy/.

* Rosyjskie miękkie s´, z´ są mniej miękkie od polskich ś, ż, brzmią trochę jak sj, zj w jednej głosce. Połączenia си, зи należy więc wymawiać możliwie twardo, jak w sinus, rozindyczyć.

* Ч, щ są zawsze miękkie. (Ж, ш, ц są zawsze twarde.) Brzmią pośrednio między polskimi cz, szcz a ć, ść. Щ można też wymawiać jako podwójne miękkie sz.

* Rosyjskie l jest zawsze miękkie. Brzmi pośrednio między l i j. Przy jego wymowie należy przybliżyć całą przednią i środkową część języka do podniebienia. Rosyjskie ли wymawiamy jak polskie li.

* Natomiast rosyjskie ł odpowiada polskiemu ł scenicznemu (Czyli jest bardziej podobne do l od polskiego potocznego ł, tzn. u niezgłoskotwórczego.) Przy jego wymowie należy trzymać prawie cały język nisko i tylko jego czubkiem dotykać do zębów. Zmiękczanie л jest więc w zasadzie regularne.

* W rosyjskim в pod bezdźwięcznych wymawiamy jak polskie w (a nie f). Твой należy więc wymawiać wyraźnie /twoj/.

* Połączenia -тся, -ться w zakończeniach czasowników zwrotnych wymawia się jak /-cca/.

* Г w końcówkach dopełniacza -ого, -его wymawia się jak polskie w, np. до́брого (dobrogo) – /|dobrəwə/, дре́внего (driewniego) – /|dr´ewniwə/

* Wyrazy что, что́бы (czto, cztóby) wymawia się jak /szto/, /|sztoby/.