Transkrypcja

Odpowiedniki liter przy transkrypcji są podane tutaj . Litery, przy których istnieją dodatkowe reguły są oznaczone gwiazdką.

Literę е dodaje się

* przez je na początku wyrazów, po samogłoskach oraz ъ i ь, np. есть – jest´;
* przez e po л, ж, ч, ш, щ, ц, np. чего – czego (i w nazwiskach obcego pochodzenia, np. Эренбург – Erenburg);
* przez ie po innych spółgłoskach, np. семь – siem´.

Literę ë dodaje się (również, gdy pisze się е)

* przez jo na początku wyrazów, po samogłoskach oraz ъ i ь, np. её – jejo;
* przez o po л, ж, ч, ш, щ (po ц w zasadzie nie występuje), np. лёд – lod;
* przez io po innych spółgłoskach, np. орёл – orioł.

Literę и dodaje się

* przez ji po ь (po ъ w zasadzie nie występuje), np. лисьи – lisji;
* przez y po ж, ш, ц, np. жир – żyr;
* przez i w innych sytuacjach, np. свои – swoi.

Literę л dodaje się

* przez l przed ь, и, е, я, ё, ю, np. Ленин – Lenin;
* przez ł w innych sytuacjach, np. лампа – łampa.

Literę ъ w transkrypcji pomija się, np. объём – objom.

Literę ь

* pomija się po л, ж, ч, ш, щ, ц (po ц w zasadzie nie występuje), np. мышь – mysz;
* oddaje się przez znak zmiękczenia ( ´, nie apostrof ‘ ) w innych sytuacjach, np. тень – tień, будьте – bud´tie.

Litery ю, я dodaje się

* przez ju, ja na początku wyrazów, po samogłoskach oraz ъ i ь, np. моя – moja;
* przez u, a po л (po ц, ж, ч, ш, щ w zasadzie nie występują), np. люблю – lublu;
* przez iu, ia po innych spółgłoskach, np. сюда – siuda.

Litery dawnej pisowni: Ѣ traktuje się jak е, a і oraz ι oddaje się zawsze przez i.